شهریور ۹

فرزندان ما بخشی از زندگی ما را تشکیل می دهند.مدتی را چشم براه آمدنشان هستیم . سپس مدتی را صرف رشد و شکوفایی شان می گذرانیم . عده ای از ما این دوران رابا نگرانی و وسواس و عده ای دیگر با صیر و تلاش وآرامش و ندرتا دسته ای با بی تفاوتی سپری می کنیم.اینکه با چه کیفیتی این دوران را می گذرانیم بدون در نظر گرفتن تاثیرات غیرقابل انکار آن در شخصیت فرزندانمان،تبعات قابل توجه دیگری نیز در بر دارد.
از مهمترین این تبعات احساس رضایت و آرامش و قدرت در خود والدین می باشد.در نظر بگیرید پدری که علیرغم داشتن مشکلات کاری در خارج از خانه ، از بودن با فرزندانش لذت می برد و با بازی و گوش دادن به حرفهای شیرین آنها جوی شاد را در خانه ایجاد می کند ، خود بیش از دیگران انرژی دریافت می کند و در واقع با این شیوه در حق خود بیش از بقیه لطف میکند. چرا که از به وجود آمدن بسیاری از مشکلات اعم از کمبود محبت و افسردگی در فرزندان و همسر خود پیشگیری نموده، مضاف بر آن، بر محبوبیت خود نزد افراد خانواده افزوده است.یا مادری را تصور کنید که بعد از انجام کارهای خانه و خستگی زیاد، فرزندش را با علاقه در آغوش می کشد و می گوید “آخیش ،خستگی ام در رفت”، چه بذر محبتی در دل فرزندش می کارد.
در واقع ، اگر به آنچه می کنیم بهتر و دقیق تر بنگریم متوجه خواهیم شد که انجام هر کاری بدون در نظر گرفتن لذت حقیقی آن کار سخت و کسالت بار خواهد بود. با این نگرش ،در انجام هر کاری لذتی کسب میکنیم که ما را قوی تر و روحیه مان را شادتر می نماید و در ضمن انتظار پاداش و تشکر از دیگران نخواهیم داشت.
از طرف دیگر ،همانطور که در بالا گفته شد فرزندان ما با اینکه از ثمرات حیات ما هستند اما حتی به عنوان مهمترین بخش که برخی ادعا میکنند ،همهء زندگی ما نیستند.ما وظیفه داریم آنچه در توان داریم در رشد و ترقی جسمانی ،انسانی و اجتماعی و حتی روحانی آنها ، بکار بریم اما با انجام همهءاینها تنها به وظایف خود عمل نموده ایم و این وظیفه حقی جز احترام و تکریم که به میزان تربیت خود ما بستگی دارد ،ایجاد نمی کند. هرگز نباید تصور مالکیت در ذهنمان ایجاد شود . چرا که فرزندان ما امانت هایی هستند که به فضل الهی مدتی در کنار ما و پس از آن عشقشان که مثالی از عشق الهی است در قلب ما جاودان خواهد بود. پس با نگاهی عمیق تر و واقع بینانه تر درخواهیم یافت که این همه غصه و خشم و نگرانی ، هیچ کمکی به انجام آ نچه بر عهده داریم نکرده و بلعکس ما را از راهنمایی و رشد و شکوفایی عزیزانمان دور می سازد. گاهی آنقدر در این وادی سرگشته می شویم که دیگر وجود منفردی که ذات خودمان است را نمی بینیم و دست از کمال خود یکسره برداشته در این گمان باطل می مانیم که اگر تمام دقایق خود را با فرزندان به وعظ و نصیحت پردازیم به مقصود می رسیم.
happy-family
به قول استادعزیزی که در این باره فرمودند:آنچه مایلید فرزندانتان عمل کنند از آنها نخواهید بلکه با عمل خود به آنها بیاموزید.

Article Global Facebook Twitter Myspace Friendfeed Technorati del.icio.us Digg Google StumbleUpon Eli Pets

۲ پاسخ ها

  1. sara می گوید :

    دقیقا همینطور است از نظر من هم نه تنها برای فرزندان بلکه در زندگی خانوادگی و اجتماعی هم ما بازتاب رفتار خودمان را دریافت می کنیم اگر محبت کنیم محبت دریافت می کنیم و اگر خشونت ارائه دهیم بازتاب دیگران هم خشونت خواهد بود .
    ممنون بابت مطلب زیبا و تاثیر گذارت حتما به دیگران هم پیشنهاد میدم مطالعه اش کنند.

  2. rohani می گوید :

    سپاسگذار از لطفتان.پاینده باشید

دیدگاهتان را بگزارید

توجه کنید : مدیریت نظر ها فعال شده و ممکن است با تاخیر نمایان شود .لازم نیست دوباره ارسال کنید .